In Griekenland zou je duizenden euro’s moeten neertellen voor een verblijf met zo’n adembenemend uitzicht als dat van Nathalie en Mathias. Vanuit hun schuilplaats in de duinen achter het Nollestrand in Vlissingen kunnen ze de voorbijvarende schepen bijna aanraken. Maar waar een toerist dit uitzicht als luxe zou ervaren, is het voor Nathalie en Mathias pure noodzaak: ze hebben geen andere plek om te wonen. Na drie jaar dakloosheid droomt Nathalie van een plek met stromend water, elektriciteit en een beetje stabiliteit. Maar in plaats daarvan tikt de klok onverbiddelijk: uiterlijk dinsdag moeten ze hun schuilplaats verlaten.
Overleven in plaats van leven
Sinds januari wonen Nathalie en Mathias samen met hun hond Bella in de duinen. Met minimale middelen hebben ze een plek opgebouwd die voelt als hun thuis. Een zeil als dak, een bed met echte matrassen – gekregen via Marktplaats – en een petroleumstelletje voor een beetje warmte. Koken doen ze op een gasbrander en ze leven van een daklozenuitkering en statiegeldflessen. “Vandaag hoef ik voor het eerst geen drie paar sokken over elkaar aan te trekken,” zegt Nathalie terwijl de zon voorzichtig haar gezicht verwarmt.
Maar de winter was meedogenloos en de toekomst is onzeker. De gemeente Vlissingen en het waterschap Scheldestromen vinden dat de schuilplaats de natuur verstoort en dat het kampement moet verdwijnen. Klachten over afval en overlast hebben geleid tot een ultimatum: dinsdag moeten ze weg. Waarheen? Dat weet niemand.
De onzichtbare strijd van daklozen
Nathalie en Mathias zijn niet de enigen in deze situatie. Door heel Nederland worden mensen dagelijks geconfronteerd met dakloosheid. Voor veel mensen is het idee van een tent of een auto als woning ondenkbaar, maar voor duizenden Nederlanders is het bittere realiteit. Daklozenopvang is vaak overvol of kent strikte regels waar niet iedereen zich in kan vinden. Nathalie werd eerder uit een opvanglocatie gezet omdat ze haar vriend bij haar op de kamer liet slapen. “Ik begrijp dat regels nodig zijn, maar soms voelt het alsof je steeds opnieuw wordt buitengesloten.”
Toch zien ze hoop in initiatieven zoals de Skaeve Huse, speciale woonunits voor mensen die moeite hebben met een reguliere woonomgeving. In Sluiskil wonen al vijf mannen in zo’n vorm van huisvesting. Maar in Vlissingen bestaan er nog geen concrete plannen. Ondertussen werkt de gemeente samen met andere Zeeuwse partijen aan een Regionaal Plan Dakloosheid, met als doel om jaarlijks minstens veertig woonunits beschikbaar te stellen. Maar of dat op tijd komt voor Nathalie en Mathias?
Wat kunnen we doen?
Dakloosheid is een groeiend probleem in Nederland, en de aanpak blijft versnipperd. Terwijl gemeenten worstelen met regels en beperkte middelen, staan mensen zoals Nathalie en Mathias letterlijk in de kou. Een structurele oplossing vraagt om meer dan tijdelijke opvang. Er zijn betaalbare woningen nodig, flexibele woonoplossingen zoals Skaeve Huse en vooral een menselijkere benadering.
Voor Nathalie en Mathias is het de vraag waar ze over een paar dagen zullen slapen. Voor ons is het een kans om stil te staan bij een urgente kwestie die ieder van ons zou kunnen treffen. Want in een welvarend land als Nederland zou niemand gedwongen moeten worden om in de duinen te overleven.
#Dakloosheid #MenselijkeWaardigheid #IedereenVerdientEenThuis #SocialeRechtvaardigheid #NiemandOpStraat #HuisvestingIsEenRecht
Reactie plaatsen
Reacties